آیت الله جوادی آملی دی ماه 97

البته، اگر گاهی اين‌طور باشد، گاهی آن‌طور باشد؛ ولي به هر حال سرانجام رحمت الهي است، چون کسي که ـ خداي ناکرده ـ کافر مطلق باشد، در کلّ نظام کم است. يک عده هستند که می‌گويند: ﴿غَلَبَتْ عَلَيْنا شِقْوَتُنا﴾،[33] گاهي معصيت مي‌کنند، گاهي اطاعت مي‌کنند. اينها يا در دنيا مشکلاتي مي‌بينند، پاک مي‌شوند يا در برزخ مشکلي مي‌بينند، حلّ مي‌شود يا در ساهره معاد مشکل مي‌بينند، حلّ مي‌شود و اگر نشد، بخشي ممکن است در قيامت عذاب ببينند، حلّ بشود؛ ولي «آخر الامر الي الجنة» است. ما مخلّد در نار در بين اين همه جمعيت يک گروه کمي داريم. وقتي شما ابد را حساب کنيد؛ مثلاً حالا در دنيا ميانگين سن حالا هفتاد يا هشتاد سال حساب کنيد، اگر کسي کلّ هفتاد هشتاد سال را يک ماه مريض باشد، اين اصلاً به حساب نمي‌آيد. غالباً در صحت بود. اکثر مردم، در اکثر احوال در صحت هستند. اگر کسي هم اين ايام را در دنيا يا در برزخ يا در ساهره معاد مثلاً مقداري هم عذاب در قيامت ببيند، نسبت به آن ابدي که مورد عنايت الهي است، اصلاً قابل قياس نيست تا ما بگوييم پس اگر اين‌طور است﴿أَكْثَرُهُمْ لا يَعْقِلُون﴾[34] هستند، «اکثرهم کذا، اکثرهم کذا»، پس رحمت الهي چه شد؟! رحمت الهي را وقتي انسان به پشت‌بام خلقت مي‌رود و ابد را نگاه مي‌کند همه اين زحمات، حتي چند قرنه هم نسبت به آن ابد قابل قياس نيست:

از رحمت آمدند و به رحمت روند باز ٭٭٭ من رحمةٍ بدا و الي ما بدا يعود

گر وعده دوزخ است و يا خُلد غم مخور ٭٭٭ بيرون نمي‌برند تو را از ديار دوست[35]

 حالا آن که کافر، مثل ابولهب و امثال آن بود، در عالم انگشت‌شمار بيشتر نيستند. آن کسي که عنود باشد در برابر دين، اين چنين در برابر وحي بايستد، اندک هستند. معصيت‌کاری که ﴿غَلَبَتْ عَلَيْنا شِقْوَتُنا﴾، به اندازه‌اي که معصيت کردند، رنج مي‌بينند، بعد ـ إن‌شاءالله ـ مشمول رحمت الهي مي‌شوند!

«و الحمد لله رب العالمين»